|
 Historia Szkoły Podstawowej w Rzemieniu
Na początku XX wieku pierwszych
lekcji w Rzemieniu udzielał umiejący pisać, czytać i liczyć,
gospodarz niejaki - Baran. Chętne dzieci uczył w domu. Według
współczesnych relacji, było to w 1907r. Od 1910r. dzieci uczyły się
w zamku Szaszkiewiczów. Od 1913r. funkcjonowała w Rzemieniu
szkoła podstawowa (elementarna), a pierwszym i jedynym nauczycielem
oraz kierownikiem szkoły był Konstanty Popiel z Rzochowa. Lekcje
prowadzono w zamku Szaszkiewiczów. Popiel umiał grać na skrzypcach.
W szkole organizował różne przedstawienia i imprezy.
Do dziś życzliwie wspominany przez starszych mieszkańców. W 1925r.,
gdy kierownikiem szkoły był Pan Edward Grabowski, przystąpiono do
budowy szkoły w Rzemieniu. Gospodarze, przy pomocy Szaszkiewiczów,
założyli "Kółko Rolnicze" i wybudowali dom drewniany, w którym był
sklep i sala szkolna. Budynek ten stoi do dziś obok starego młyna w Rzemieniu,
gdzie mieszka Pani Jadwiga Kulig. W następnych latach wybudowano
prawdziwą szkołę drewnianą z dwiema salami lekcyjnymi i mieszkaniem
dla nauczyciela, która stała przy budynku obecnie funkcjonującej
szkoły. Na budowę nowej szkoły, Szaszkiewiczowie ofiarowali pole i
drewno. Dwór przez długie lata patronował tym instytucjom,
wspomagając je finansowo. W tej szkole uczył
kierownik Edward Grabowski i jego żona Bronisława. Wyposażenie sal
lekcyjnych było bardzo ubogie, podłogi drewniane smarowane ropą,
żeby nie unosił się kurz, piece kaflowe. Była to szkoła
cztero-klasowa, klasy były łączone - kl. I uczyła się samodzielnie,
a kl. II z III, IV z V, VI z VII. W 1940 roku
w czasie okupacji hitlerowskiej, budynek szkolny zajął na swoją
siedzibę Niemiec, który objął gospodarstwo rolne Szaszkiewiczów.
Część dzieci chodziła do szkoły w Dobryninie, część do Rzochowa, a
większość pozostała w domu, bez nauki. Dopiero w 1944
r. po wyzwoleniu spod okupacji niemieckiej wznowiono naukę w szkole,
jednak cały inwentarz szkolny uległ zniszczeniu. Funkcję kierownika
szkoły pełnił Pan Wojciech Kopacz. Po wyzwoleniu powstała szkoła 7
klasowa - nie było już klas łączonych. Lekcje odbywały się w szkole
i w wynajętych salach w karczmie koło przystanku PKP, a po
wybudowaniu budynku przedszkola, zajęcia szkolne z karczmy
przeniesiono do 2-ch sal w przedszkolu. Zajęcia lekcyjne w przedszkolu
i w starej drewnianej szkole trwały do czasu wybudowania nowej
szkoły murowanej. Uroczyste oddanie jej do użytku, miało miejsce 30
sierpnia 1964 r. Sale były ogrzewane piecami kaflowymi, ubikacje
były na zewnątrz budynku. Uczyło w niej 7 nauczycieli. Była to nadal
szkoła 7 klasowa. W roku szkolnym 1966/1967 wprowadzono 8 klasową
szkołę podstawową. W tym też roku szkolnym, długoletni kierownik
szkoły p. Wojciech Kopacz otrzymał roczny urlop chorobowy, a
pełnienie obowiązków kierownika powierzono nauczycielce Pani
Stanisławie Adamowskiej, a od stycznia 1968 r. nauczycielce
tutejszej szkoły Pani Stanisławie Baran. W latach sześćdziesiątych
utworzono w szkole Spółdzielnię Uczniowską, działały także inne
organizacje: Samorząd Uczniowski, Związek Harcerstwa Polskiego,
Zuchy, Polski Czerwony Krzyż, Szkolna Kasa Oszczędności, Szkolny
Klub Sportowy, Liga Ochrony Przyrody i kółka zainteresowań, z
których wyróżniały się muzyczne, taneczne, sportowe prowadzone przez
pana Józefa Witka z Mielca.
W roku szkolnym 1967/1968 po 24 latach pracy w tej szkole, na
emeryturę odchodzi kierownik szkoły Pan Wojciech Kopacz. Od września
1968 r. funkcję kierownika, a później dyrektora szkoły pełniła Pani
Maria Klaus. Szkoła pod nowym nadzorem pracowała zgodnie z programem
nauczania i ideologią obowiązującą wówczas w kraju. Działały kółka
zainteresowań, organizacje szkolne. Uczniowie uczestniczyli w
olimpiadach z matematyki i chemii, zdobywając zaszczytne miejsca.
Zarząd Samorządu szkolnego redagował na bieżąco gazetkę „Wiadomości
z kraju i ze świata”. Budynek szkoły był sukcesywnie remontowany
przy wydatnej pomocy zakładu opiekuńczego - Betoniarnia w Rzemieniu.
Kierownik szkoły dbała w sposób szczególny o zagospodarowanie
terenów przyszkolnych. Szkoła w tym czasie pełniła ważną rolę
kulturalną w środowisku wiejskim. W szkole odbywały się akademie
i wieczornice z okazji rocznic państwowych, nauczyciele i uczniowie
angażowali się w prace społeczne na rzecz środowiska. W 1974 r. nowa
reforma oświaty wprowadziła szkoły zbiorcze i w wyniku tej reformy
do naszej szkoły były dowożone autobusem dzieci z klas od V do VIII
z Dobrynina. Nauka odbywała się w 15 oddziałach na dwie zmiany w
starym i nowym budynku szkoły. Uczniowie dojeżdżający korzystali ze
świetlicy szkolnej.
Od 1 grudnia 1974 r. nastąpiła zmiana na stanowisku dyrektora
szkoły. Władze szkolne na to stanowisko powołały nauczycielkę Panią
Stanisławę Baran. Od roku szkolnego 1981/1982 dyrektorem szkoły
ponownie została Pani Maria Klaus. Od początku roku szkolnego
1986/1987 nasiliły się prace ideowo-wychowawcze w związku z wyborem
patrona szkoły i przygotowaniem uroczystości nadania szkole imienia.
Równocześnie z pracami nad wyborem patrona przystąpiono do
kapitalnego remontu budynku szkolnego. Prace remontowe trwały przez
cały rok szkolny. Dobudowano kotłownię węglową, doprowadzono wodę i
gaz oraz wykonano instalację CO. Budynek szkoły została
zmodernizowany, odnowiono sale lekcyjne, przebudowano kancelarię i bibliotekę
szkolną, nad kotłownią powstały sanitariaty. Z kolei została
wykonana elewacja zewnętrzna budynku szkoły. Po wielu miesiącach
wytężonej pracy dyrektora, nauczycieli, uczniów i rodziców
w dniu 19 grudnia 1987 r. odbyła się uroczystość nadania imienia
Marii Dąbrowskiej Szkole Podstawowej w Rzemieniu
Od roku szkolnego 1988/1989 szkoły zbiorcze zlikwidowano i
dzieci z Dobrynina wróciły do swojej rozbudowanej szkoły.
Po wielu latach dyrektorowania, z dniem 1 września 1991r.
odchodzi na emeryturę Pani Maria Klaus, a funkcję dyrektora szkoły
na 1 rok obejmuje Pani mgr Maria Warchoł.
Od roku szkolnego 1992/1993 dyrektorem szkoły zostaje Pani
mgr Genowefa Augustyn.
Na czas kierowania Szkołą przez mgr Genowefę Augustyn przypadła
także reforma oświaty, wskutek której od roku szkolnego 1999/2000
Szkoła stała się szkołą podstawową sześcioklasową. W czerwcu 2000 r.
mury szkoły opuścił ostatni rocznik klas ósmych.
W 2005 r.- szkoła otrzymała pracownię internetową, a w
2006 r. wbudowano boisko asfaltowe do gier zespołowych. Podczas
swojej kadencji, dyrektor Genowefa Augustyn podporządkowała metody
postępowania i organizację pracy szkoły stworzeniu jak najlepszych
warunków jej funkcjonowania w celu zapewnienia optymalnych warunków
rozwoju uczniom. Jako organizator procesu dydaktyczno –
wychowawczego stworzyła, wspólnie z członkami Rady Pedagogicznej
Szkoły, warunki do: poprawnie funkcjonującego systemu przekazu
informacji w Szkole; organizowania kół zainteresowań w celu rozwoju
uzdolnień uczniów, czego efektem był udział i sukcesy uczniów w
licznych konkursach, olimpiadach przedmiotowych, turniejach,
festiwalach i zawodach sportowych na wszystkich szczeblach, od
gminnego po wojewódzki; organizowania imprez szkolnych i dla
środowiska. Szkoła pozyskała pracownię komputerową oraz
audiowizualne środki dydaktyczne. Ponadto pozyskała fundusze na
wymianę stolarki okiennej we wszystkich pomieszczeniach szkolnych.
Szkoła ściśle współpracowała z instytucjami działającymi w środowisku,
co zaowocowało wspólną organizacją imprez dla dzieci i środowiska.
Od 1 września 2007 r. do chwili obecnej, dyrektorem Szkoły
jest mgr inż. Zofia Stala. Wiele założeń kierowania szkołą stanowi
kontynuację cennych działań podjętych przez poprzednich dyrektorów,
ale dyr. Zofia Stala realizuje również nowe pomysły prowadzące do
rozwoju Szkoły. Szkoła dąży do takiego ukształtowania wychowanków,
aby mogli w przyszłości sprostać wymaganiom, jakie niesie
rozwijający się świat, ale z drugiej strony – pielęgnuje tradycje i
pogłębia współpracę ze środowiskiem lokalnym.
Główne kierunki rozwoju Szkoły to: podnoszenie efektów
kształcenia poprzez organizację różnorodnych zajęć służących
zaspokojeniu indywidualnych potrzeb uczniów (każdego roku na terenie
Szkoły działa kilka kół zainteresowań i tyle samo zajęć o
charakterze wyrównawczym) - systematyczne monitorowanie osiągnięć
uczniów (m.in. sprawdziany kompetencji po każdej klasie, sprawdziany
próbne) w celu wyciągnięcia wniosków i opracowania planów działań
mających na celu lepsze przygotowanie uczniów do sprawdzianu
zewnętrznego po klasie szóstej, konkursów, itp.;- szkolenia członków
Rady Pedagogicznej służące poznaniu najnowszych metod i form pracy z uczniem,
zastosowaniu nowoczesnych środków dydaktycznych, w tym technologii
informatycznej;- zachęcanie nauczycieli do nowatorskich metod pracy
z wykorzystaniem pracowni internetowej oraz Internetowego Centrum
Informacji Multimedialnej, do realizacji projektów oraz pozyskiwania
środków zewnętrznych, zacieśnianie współpracy z rodzicami,
środowiskiem lokalnym i innym szkołami oraz instytucjami
działającymi na rzecz szkoły. Dużą wagę Pani dyrektor przywiązuje do
współpracy z rodzicami, co pozwala na wytworzenie atmosfery
współodpowiedzialności oraz na pozyskanie sojuszników do prowadzenia
działań wychowawczych. Istotnym w historii Szkoły Podstawowej im.
Marii Dąbrowskiej w Rzemieniu jest także
fakt, iż na przestrzeni lat 2007 - 20015 zyskała nowe oblicze dzięki
licznym remontom generalnym: kapitalny remont łazienek szkolnych
oraz przebudowa kotłowni węglowej na gazową; modernizacja instalacji
elektrycznej, termomodernizacja Szkoły i remont dachu, generalnym
remont byłej części mieszkalnej z przeznaczeniem na jadalnię,
kuchnię, bibliotekę szkolną i publiczną; wymiana stolarki drzwiowej
i podłóg we wszystkich salach lekcyjnych, na korytarzach szkolnych i na
sali gimnastycznej. W latach 2007-2015 odmalowane zostały także
wszystkie sale i korytarze, zakupiono nowe umeblowanie do pięciu
klasopracowni.
W sierpniu 2014 r. rozpoczęto budowę Sali sportowej wraz z
zapleczem. Obiekt ma być ukończony w sierpniu 2015 r.
Ważniejsze wydarzenia z życia Szkoły
1964 - oddanie do użytku murowanej szkoły.
1986 - modernizacja budynku szkoły, dobudowanie kotłowni CO i
sanitariatów.
1987 - 19 grudnia -nadanie szkole imienia Marii Dąbrowskiej.
2005 - szkoła otrzymała pracownię internetową.
2006 - budowa boiska do gier zespołowych.
2007 - uroczyste obchody 20 - lecia nadania imienia szkole.
2008 - pozyskanie Internetowego Centrum Multimedialnego.
2008 - Kapitalny remont łazienek szkolnych i parteru budynku
szkoły oraz przebudowa kotłowni węglowej na gazową.
2009 - otrzymanie dotacji na miejsce zabaw w ramach projektu
MEN „ Radosna Szkoła” oraz uzyskanie certyfikatu „
Szkoła bez przemocy” pod patronatem UNESCO.
2010 - szkoła uzyskała certyfikat- „Szkoła z Prawami Dziecka”
pod patronatem UNESCO
2010 -
Kapitalny remont piętra i skrzydła mieszkalnego budynku
szkoły z przeznaczeniem na jadalnię, stołówkę, bibliotekę szkolną
i publiczną. Ocieplenie i wymiana pokrycia dachu wraz
z termomodernizacja budynku szkoły i budową parkingu. Adaptacja
pomieszczenia gospodarczego wraz z korytarzem szkolnym na I piętrze
na salę lekcyjną.
2011 - budowa placu zabaw w ramach projektu MEN „ Radosna
Szkoła” oraz uzyskanie certyfikat w realizacji projektu edukacyjnego „ 5
porcji owoców, warzyw lub soku”
2012 - uroczyste obchody 25-lecia nadania imienia szkole
2013 - przystąpienie szkoły do Szkół Promujących Zdrowie
2014 - szkoła uzyskała certyfikat rejonowy - „Szkoła Promująca
Zdrowie”, certyfikat „szkoła Promująca zasady Europejskiego Kodeksu
Walki z Rakiem”.
2014 - 2015 budowa Sali Gimnastycznej.
18 grudnia 2015 - obchody 100-lecia Szkoły, połączone z nadaniem
Szkole sztandaru oraz uroczyste otwarcie nowej Sali gimnastycznej.
Dyrektorzy Szkoły:
Konstanty
Popiel od 1913 r. (pierwszy kierownik szkoły)
Edward Grabowski do 1939 r.
Wojciech Kopacz w latach 1945 – 1966 i 1 IX 1967 – 31 I 1968
Stanisława Adamowska
kierownik szkoły 1 IX 1966 – 31 VII 1967
Stanisława Baran 1 II 1968 – 30 VI 1968 i 1 XII 1974 do 31 VIII 1981
Maria Klaus I 1968 – 31 XI 1974, 1 IX 1981 – 1991
Maria Warchoł 1 IX 1991 – 31 V 1992
Genowefa Augustyn: 1 IX 1992 do 31 VIII 2007
Zofia Stala: 1 IX 2007 do 31 VIII 2017
Lidia Jemioło-Proczek od 01.09.2017 i nadal ...
Patronka szkoły – Maria
Dąbrowska
 Maria
Dąbrowska urodziła się 6.10.1889 r. w Russowie pod Kaliszem.
Pochodziła ze zubożałej rodziny ziemiańskiej – jej ojciec,
powstaniec z 1863 roku, był administratorem majątków ziemskich.
W latach 1901 – 1905 uczyła się w prywatnej szkole Heleny
Semadeniowej, a następnie w gimnazjum
żeńskim. W 1905 r. wzięła udział w strajku szkolnym. Lata 1906 –
1907 spędziła w Warszawie, gdzie kontynuowała
naukę, a później studiowała nauki przyrodnicze oraz socjologię i filozofię
w Lozannie i Brukseli. Uczestniczyła wówczas w działalności
Filorecji – organizacji niepodległościowej młodzieży polskiej.
Do Kalisza powróciła w 1910 r. i wówczas też debiutowała
jako publicystka w „Gazecie Kaliskiej” i „Zaraniu” oraz wygłosiła
swój pierwszy publiczny odczyt. W 1911 r. wyszła za mąż za M.
Dąbrowskiego, emigracyjnego działacza PPS.
W 1913 r. przebywała w Londynie jako stypendystka Towarzystwa
Kooperatystów, a po powrocie opublikowała na łamach pisma „Echo
Literacko – Artystyczne” swoje pierwsze opowiadanie „We Francji…
ziemi cudzej”.
Podczas pierwszej wojny światowej związana była z ruchem
ludowym i niepodległościowym, współredagowała pisma „Chłopska
Sprawa” i „Polska Ludowa”. W 1917 r. przeniosła się do Warszawy.
Po odzyskaniu niepodległości pracowała w latach 1918 – 1924 w
Ministerstwie Rolnictwa. Brała czynny udział w organizowaniu oświaty
ludowej i robotniczej, w ruchu spółdzielczym, działalności ZZLP i
Pen Clubu, także bardzo aktywna była w życiu publicznym. Należała do
grona postępowych działaczy i pisarzy inicjujących od 1927 r. liczne
akcje protestacyjne przeciw ograniczaniu swobód obywatelskich i
metodom stosowanym wobec więźniów politycznych.
Międzywojenną twórczość Dąbrowskiej otwierają opowiadania
poświęcone tematyce spółdzielczej i młodzieżowej, umieszczone w
zbiorach „Dzieci ojczyzny” (1918) i „Gałąź czereśni” (1922), ale
dopiero cykl opowiadań „Uśmiech dzieciństwa” (1923), osnuty na
wspomnieniach z lat dzieciństwa spędzonych na wsi, zwrócił na
pisarkę uwagę krytyki i czytelników.
Wielkim sukcesem stał się następny cykl „Ludzie stamtąd”
(1926). W latach 1932 – 1934 ukazały się kolejne tomy
najwybitniejszego dzieła pisarki, „Nocy i dni”. Humanistyczna i obywatelska
postawa pisarki ujawniła się w pełni w licznych opowiadaniach
zebranych w tomie „Znaki życia” (1938). W 1939 r. napisała dramat
historyczny „Geniusz sierocy” (wystawiony na scenie w 1959 r.).
Dąbrowska jest także autorką powieści „Domowe progi” (1928),
będącej pierwszą wersją tomu drugiego „Nocy i dni”, oraz licznych
utworów dla dzieci i młodzieży o tematyce społeczno – wychowawczej i
patriotycznej – m.in. „Marcin Kozera” (1927), „Przyjaźń” (1927),
„Czyste serce” (1936), relacji z podróży do krajów bałtyckich „U
północnych sąsiadów” (1929), także przekładów z literatury
rosyjskiej (A. Czechow, M. Gorki), duńskiej (N. Lyhne, J.P. Jacobsen).
Wystąpienia krytycznoliterackie pisarki poświęcone są m.in.
analizie filozoficznej i artystycznej możliwości współczesnej prozy
realistycznej, zawierają również komentarz do własnej twórczości.
Podczas okupacji Dąbrowska przebywała w Warszawie, biorąc
aktywny udział w podziemnym życiu kulturalno – oświatowym i w
powstaniu warszawskim, a po jego upadku wraz z przyjaciółmi
schroniła się w Dąbrowie Zduńskiej koło Łowicza. Powróciła do
Warszawy na początku 1945 roku. Wielkim osobistym dramatem pisarki,
przeżywanym silnie od zakończenia wojny, była sowietyzacja Polski i
służalcza wobec komunistów postawa wielu polskich intelektualistów,
którzy swoje kariery przedłożyli ponad interesy narodu. Pisarka
nigdy nie wybaczyła tym ludziom ich oportunizmu, tchórzostwa i
zaprzaństwa – o tych bolesnych sprawach pisze w swoim „Dzienniku”.
W 1945 r. napisała dramat „Stanisław i Bogumił”, wystawiony
na scenie dopiero w roku 1966. Intensywnie pracowała nad przekładem
z języka angielskiego „Dziennika” S. Pepysa, który ukazał się
drukiem w 1952 r. Rok 1955 przyniósł zbiór opowiadań „Gwiazda
zaranna” – pisarka zawarła w nim utwory z okresu wojny i okupacji.
Nową próbą ujęcia rodowodu współczesnej inteligencji, analogiczną do
„Nocy i dni”, miała być, ostatecznie nie dokończona, powieść
„Przygody człowieka myślącego”, nad którą pisarka pracowała z
przerwami przez kilkanaście lat i która ukazała się w 1970
r. Maria Dąbrowska zmarła w Warszawie 19.05.1965 r.
Sztandar szkoły
SZTANDAR -
jako symbol najwyższych wartości,
honoru i tradycji, jako zobowiązanie
do godnego wypełniania obowiązków
wobec Ojczyzny i Narodu.
Chlubne tradycje tej szkoły są powodem
do zasłużonej dumy, ale też zobowiązaniem
do patriotycznej postawy i wzorowej nauki.
Opis sztandaru Szkoły Podstawowej im. Marii
Dąbrowskiej w Rzemieniu
Sztandar szkoły ma kształt kwadratu, o wymiarach 100 cm na
100 cm, wykonany z wysokiej jakości atłasu,
obszyty jest złotymi frędzlami, drzewiec o wysokości 2 m
20 cm zakończony jest okuciem z metalowym
orłem.
Awers jest w kolorze
szafiru, symbolizuje życie, działanie, suwerenność i niezależność.
W części centralnej widnieje wizerunek patronki, pochylonej nad
otwarta książką - symbolem wiedzy, mądrości, nauki. Wokół wizerunku,
wyhaftowana jest złotymi nićmi pełna nazwa szkoły: Szkoła Podstawowa
im. Marii Dąbrowskiej w Rzemieniu. Złoto oznacza, bowiem mądrość
i światłość myśli.
Rewers to
barwy narodowe, biało- czerwone. W centralnym polu znajduje się
Godło Polski, orzeł biały, na czerwonym tle, z głową zwróconą
w prawo. Orzeł tkany jest srebrna nicią. Kolor ten symbolizuje
czystość i uczciwość. Wizerunek orła białego dopełnia złota korona,
oznaczająca szlachetność i majestat. Tegoż samego koloru są dziób
i szpony. Rozpostarte skrzydła orła symbolizują dążenie do
najwyższego lotu, do pokonywania trudności i przeszkód. Biel i czerwień
sztandaru to symbole czystości, ofiarności i gotowości służenia
ojczyźnie. Wokół godła napisy najwyższych wartości – Bóg - Honor -
Ojczyzna - Nauka.
Fundatorem sztandaru był Samorząd Gminy Przecław
Sztandar został nadany szkole 18
grudnia 2015 roku
z okazji 100-lecia Szkoły.
Logo szkoły
Projekt: Wojciech Salamon
Hymn szkoły
Ref: W naszej szkole,
Dąbrowskiej szkole,
Dziś uczymy się jak żyć.
W naszej szkole, w naszej
szkole,
Aby kiedyś mądrym być.
Nauczyciel nas nauczy
Jak rozumieć, kochać
świat.
Dobrą radą nam posłuży
Na wiele, wiele lat
I
Teraz mamy lat niewiele
Ale wszystko ma swój czas.
I do naszej miłej szkoły
Chętnie idzie każdy z nas.
Przywitajmy się uśmiechem,
Który zdobi każdą twarz.
Miły uśmiech słońca echem
Bo przyjaciół tutaj masz.
Ref: W naszej szkole, Dąbrowskiej szkole,
II
Nasza szkoła, nasza szkoła
W naszych sercach zawsze jest.
Piękna szkoła, Dąbrowskiej
szkoła,
Z której dumny każdy jest.
To w Dąbrowskiej nas nauczą
Jak kochać i poznawać świat.
Zawsze radą nam posłużą
Na wiele, wiele lat.
Słowa: mgr Justyna Ślifirska
|